پانسمان نوین و نقش آن :
ترمیم زخم تحت تاثیر عوامل مختلفی درونی و بیرونی متعددی قرار دارد از جمله : فاکتور های رشد ، بیماری های زمینه ای (مانند : دیابت ، بیماری های اختلال در انعقاد خون ، بیماری های کلیوی ، بیماری های نقص ایمنی و … ) ، هورمون ها ، چاقی ، سیگار، میزان رطوبت زخم ، عفونت زخم و مراقبت مناسب از زخم ، قرار دارد .
در این میان پرستار نقش ویژه ای در کنترل رطوبت زخم ، کنترل و پیشگیری از عفونت ، کنترل اسکار زخم ، کنترل درد زخم ، تسریع در روند پروسه ترمیم زخم دارد.
در این سال ها پانسمان های نوین نقش ویژه ای در مراقبت از زخم داشته اند که وظایف مختلفی از جمله کنترل عفونت ، کنترل رطوبت ، نقش عایق ضربه و آلودگی ، نقش در حفاظت از پوست اطراف زخم ، نقش آفلودینگ، حفظ دما و دبریدمان زخم و کمک به همئوستاز و نقش های متفاوت به طور کلی ایجاد بستری مناسب برای ترمیم زخم ، داشتند .
در سال های اخیر در ایران ، پانسمان های پیشرفته گسترش مطلوبی داشته اند اما کماکان پانسمان های قدیمی و منسوخ شده در کشور های دیگر هنوز در ایران کاربرد زیادی دارند، به عنوان مثال در کشور های دیگر از گاز به عنوان پانسمان اولیه استفاده نمی شود، بلکه به آنها پد گازی می گویند. پد های گازی در صورت استفاده از آنها به عنوان پانسمان اولیه احتمال چسبیدن به بستر زخم بسیار بالاست و جدا کردن آن از سطح زخم دشوار است که خود باعث آسیب به زخم میگردد , و پانسمان های گازی نیاز به تعویض مکرر دارد ، این پانسمان ها نسبت به پانسمان های نوین توانایی بسیار کمتری دارند .
مقدمه و تاریخچه پانسمان نوین :
در سال های اخیر تنوع پانسمان های نوین بسیار گسترده شده و هر نوع ویژگی های خاص خود را دارند .
در ابتدای دهه شصت میلادی دکتر وینتر برای اولین بار ، باور عوام بر خشک نگه داشتن سطح زخم برای بهبودی را به کل رد کرد . وی با مشاهده سرعت رشد مطلوب تر زخم در محیط مرطوب در یک گروه خوک نسبت به زخم خوک هایی که محیط زخم آنها خشک بود، به این مساله پی برد.
انتخاب بهترین نوع پانسمان :
برای انتخاب پانسمان مناسب یرای زخم بسیار باید به این جمله توجه کنیم : زخم چه نیاز هایی دارد، پانسمان چه نیاز هایی برطرف می کند . عواملی که باید در انتخاب پانسمان باید توجه کنیم شامل : نوع زخم، میزان ترشحات زخم، وضعیت مالی بیمار، تشخیص مرحله زخم، اتیولوژی زخم، بیماری های زمینه ای ،میزان همکاری ، مقاومت ،قابلیت و توانایی مراقبت از خود بیمار و …
دسته بندی پانسمان های نوین :
1) پانسمان های نوین جذب کننده رطوبت :
زخم هایی که ترشح دارند به پانسمان جاذب رطوبت نیاز دارند. در مقایسه با پانسمان های قدیمی پانسمان های نوین ظرفیت جذب بیشتری دارند . مانند پانسمان های فوم و آلژینات
2) پانسمان هایی که رطوبت را حفظ می کنند :
وقتی زخم با بافت گرانولیشن پر می شود دراین صورت استفاده از پانسمان های جاذب برای زخم مفید نیست چراکه بافت گرانولیشن یک بافت حساس است که با استفاده از پانسمان جاذب خشک می شود. مثال: پانسمان های هیدروکلوئید و پانسمان های فیلم .
3) پانسمان هایی که به زخم رطوبت می دهند :
زخم هایی که حاوی بافت مرده (نکروز) اند باید دبریدمان شوند، زیرا بافت مرده مانند سدی از پیشرفت زخم جلوگیری می کند و مانع بهبودی می شود . بافت نکروز ریسک افزایش عفونت زخم را افزایش می دهد، زیرا باکتری موجود در سطح زخم را تغذیه می کند. زخم حاوی بافت نکروز به دبریدمان (حذف بافت مرده از زخم ) نیاز دارد، از این رو مخصوصا در زخم هایی که اندیکاسیون دبریدمان جراحی ندارند، دبردمان اتولیتیک توسط پانسمان های رطوبت دهنده تجویز می شوند.
انوع پانسمان نوین:
پانسمان هیدروژل :
پانسمان های ژل جامد و هیدروژل های آمورف (بی شکل) برای آبرسانی به زخم از طریق دادن آب به زخم طراحی شده اند. هیدروژل های آمورف ترکیبی از پلیمرها و آب هستند که ممکن است مستقیماً روی بستر زخم یا پانسمان دیگری مانند گاز قرار بگیرند و یک پانسمان آغشته به هبدروژل ایجاد کنند. هیدروژل های آمورف در حال حاضر به صورت مایعات با ویزکویته متفاوت و به عنوان پانسمان های آغشته شده (گازهای اسفنجی ، طنابی ، نواری و غیره) در دسترس هستند. این پانسمان ها در درجه اول در زخم هایی با عمق یا تونل اما با حداقل ترشحات استفاده می شود (به عنوان مثال ، یک برش شکم دهن باز). پرستار زخم ممکن است مایع هیدروژل را مستقیماً روی بستر زخم قرار دهد و سپس هیدروژل را با یک لایه گاز مرطوب بپوشاند یا ممکن است انتخاب کند که از گاز آغشته به ژل که به راحتی در بستر زخم استفاده کند. هنگام استفاده از پانسمان ژل برای آبرسانی به زخم های نکروزه خشک ، پرستار زخم همچنین باید حواسش به استفاده از پانسمان نگه دارنده رطوبت ، مانند پانسمان چسب شفاف باشد .
پانسمان های هیدروژل جامد (نوع ویفر) نیز اکنون موجود است. آنها ممکن است بر پایه آب یا گلیسیرین باشند و با یا بدون چسب حاشیه ای در دسترس هستند. ورق ها بسته به ترکیب آنها می توانند مقدار متفاوتی از ترشحات را جذب کنند و به دلیل محیط سیالی که ایجاد می کنند ، باعث دبرید اتولایز می شوند.
این ورق ها اثر خنک کننده نیز دارند ، که ممکن است برای مدیریت درد مفید باشد. پانسمان هیدروژل برای زخم های با حداقل ترشحات یا بدون ترشح، ایده آل است و یک گزینه عالی برای مدیریت سوختگی جزئی و رادیودرماتیت است. تعویض پانسمان بستگی به نوع پانسمان ، حجم ترشح و خصوصیات پانسمان ثانویه دارد اما به طور کلی از یک تا دو بار در روز تا هر 3 روز متغیر است. هیدروژل ها نسبتاً ارزان هستند و کاربرد آن برای اکثر پزشکان و مراقبان بسیار آسان است. می توان از پانسمان های هیدروژل در طی پرتودرمانی با خیال راحت استفاده کرد و هیچ گونه حساسیتی با این پانسمان همراه نبوده است.
ملاحظات بالینی :
پرستار زخم باید به مراقبان آموزش دهد که از هیدروژل برای زخم های خشک استفاده کنند و از استفاده آنها برای زخم های مرطوب خودداری کنند. هنگامی که از گاز آغشته به ژل استفاده می شود ، درمانگر باید به مراقبان یادآوری کند که از استفاده بیش از حد خودداری کنند . ژل های جامد با پایه آب می توانند پوست اطراف زخم را ماسره کنند. بنابراین ، پرستار باید از پوست اطراف خود با یک فیلم مانع مایع (مانند آسکینا بریر کرم یا آسکینا بریر فیلم ) محافظت کنند یا ژل جامد را متناسب با سایز زخم برش دهند.
پرستار زخم باید اطمینان حاصل کند که مقدار کافی ژل چسبناک را در بستر خشک زخم قرار داده و همچنین یک پرکننده ثانویه مناسب (در صورت لزوم) و پانسمان پوششی را دارا باشد. اگر از ژل ناکافی استفاده شود و یا اگر پرکننده و پاسمان ثانویه جذب کننده باشد تا رطوبت را بگیرد، پانسمان ممکن است با برداشتن بر روی زخم خشک شود و باعث آسیب و درد شود. پرستار زخم باید به مراقب آموزش دهد که حداقل 1.8 ″ هیدروژل را روی کل بستر زخم بمالد ، در صورت لزوم از یک پرکننده ثانویه مرطوب استفاده کند و از پانسمان کاور نگه دارنده رطوبت استفاده کند. پرستار همچنین باید به مراقبان آموزش دهد تا در صورت خشک شدن زخم آبرسانی مطلوب را انجام دهد .
پانسمان های هیدروکلوئیدی:
پانسمان های هیدروکلوئیدی ، پانسمان هایی از نوع ویفر ، انسدادی و ساخته شده از مواد ژلاتین ، مانند سدیم کربوکسی متیل سلولز است. مواد ژلاتین با الاستومرها و چسب ها ترکیب شده و برای ایجاد خاصیت خود چسب ایجاد شده است. برخی از هیدروکلوئیدها دارای حاشیه نازکی از چسب در اطراف لبه پانسمان هستند. مواد تشکیل دهنده پانسمان با ترشحات زخم برهم کنش می کنند و یک ژل ایجاد می کنند ، که به برداشتن بدون آسیب کمک می کند. از آنجا که پانسمان کاملاً انسدادی است ، بخار آب نمی تواند خارج شود و پانسمان باید علاوه بر تمام ترشحات زخم ، رطوبت ترشح شده توسط پوست را نیز جذب کند. از آنجا که ظرفیت جذب پانسمان ویفر محدود است ، پیامدهای عمده ای دارد. به طور خاص ، این پانسمان ها فقط برای زخم هایی با ترشح با حجم کم مناسب هستند. هنگامی که اگزودا از ظرفیت جذب پانسمان بیشتر می شود ، ژل به خارج از مرزهای پانسمان گسترش می یابد و نشت رخ می دهد. ترکیبی از ترشحات زخم و تعریق گرفتار شده، ممکن است هنگام بیرون آمدن پانسمان بو ایجاد کند.
این بو ممکن است با بوی عفونت اشتباه در نظر گرفته شود . از آنجا که این پانسمان ها کاملاً انسدادی هستند ، به طور کلی برای استفاده برای زخم های عفونی منع مصرف در نظر گرفته می شوند. توانایی محدود آنها در مدیریت ترشح ، ویژگی دیگری است که آنها را به گزینه ضعیفی برای زخم های آلوده ، که به طور معمول ترشحی هستند ، تبدیل می کند. این پانسمان ها معمولاً انتخابی برای زخم های کم عمق با حداقل میزان ترشح هستند. هیدروکلوئیدها همچنین ممکن است برای محافظت از پوست دست نخورده یا تجزیه مجدد سطح آن استفاده شود ، ممکن است در زیر پوست روی پوست شکننده استفاده شود و اغلب برای محافظت از پوست اطراف زخم استفاده می شود. زمان تعویض پانسمان به حجم ترشح از 3 تا 7 روز متغیر است. پرستار زخم همچنین باید به توصیه های شرکت سازنده برای پانسمان توجه کند.
استفاده از هیدروکلوئیدها برای درمانگران ساده است. علاوه بر این ، این پانسمان ها در اندازه ها و اشکال مختلف ایجاد می شوند ، و بسیاری از آنها برای مکان های خاص بدن ، یعنی شکل مثلثی برای ناحیه استخوان دنبالچه طراحی شده اند.این فرم ها ممکن است برای پر کردن فضای زخم و استفاده از پانسمان ثانویه مورد استفاده قرار گیرند. از هیدروکلوئیدها همچنین ممکن است بعنوان یک پانسمان ثانویه برای زخمهایی با عمق و حداقل ترشح استفاده شود. خاصیت انسداد این پانسمان محیط مرطوب زخم را حفظ می کند ، که باعث افزایش دبرید اوتولایز بافت عروقی می شود. همچنین از این پانسمان ها برای پوشاندن ضایعات زونا باز استفاده شده است تا از انتقال ویروسی جلوگیری کند.
ملاحظات بالینی :
از نظر چشم آموزش ندیده ، ژل نشتی ممکن است تخلیه چرکی به نظر برسد ، و بو اغلب به عنوان علامت عفونت توسط افراد ناآشنا با خواص این پانسمان اشتباه گرفته می شود. همانطور که اشاره شد ، خاصیت انسداد به این معنی است که این پانسمان در صورت شناخته شدن یا مشکوک شدن به عفونت یا وجود زخم های نکروز عمیق ، منع مصرف دارد. برخی از هیدروکلوئیدها با پکتین ساخته می شوند و برای شخصی که آلرژی پکتین شناخته شده دارد منع مصرف دارد. برخی از مکان های آناتومی می توانند چالش هایی در نصب پانسمان ایجاد کنند (به عنوان مثال ، ناحیه ساکرکوکسیژئال). علاوه بر این ، استحکام چسبندگی پانسمان هنگام استفاده روی پوست شکننده می تواند چالش ایجاد کند.
در صورت خارج شدن پانسمان در کمتر از 3 روز ، تهاجمی بودن چسب می تواند منجر به سلب پوست شود. پزشک کلینیک باید مراقبین را در استفاده مناسب از این پانسمان ها و همچنین موارد منع مصرف (ترشح قابل توجه ، عفونت مشکوک ، پوست بسیار شکننده در شرایطی که احتمال تعویض مکرر پانسمان وجود ندارد) ، آموزش دهد. پرستار باید قبل از ارزیابی علائم عفونت ، به مراقبان کمک کند تا پانسمان را برداشته و کاملاً زخم را بشویند ، تا از سو تعبیر بوی هیدروکلوئید طبیعی به عنوان عفونت جلوگیری کند. در حالت ایده آل ، پانسمان های هیدروکلوئیدی باید هفته ای یک یا دو بار عوض شوند. اگر زمان تعویض کمتر از سه روز باشد ، باید یک پانسمان جایگزین در نظر گرفته شود.
پانسمان های فوم
پانسمان های فوم پلی اورتان ، ورق هایی از پلیمرهای فوم دار هستند که حاوی سلول های باز و کوچک برای جذب ترشحات هستند و قادر به نگهداری ترشحات زخم از بستر زخم هستند. محیط مرطوب با حفظ ترشح در فضای زخم ایجاد می شود.
پانسمان های فوم ، پانسمان های چسبنده یا غیر چسبنده ، به صورت اولیه یا ثانویه قابل استفاده هستند و در فرمولاسیون های بسیار متغیر موجود هستند . پانسمان های فوم غیر چسبنده را می توان با یک پانسمان ثانویه ، مانند یک پانسمان فیلم شفاف ، یا یک گاز رول ، در موقعیت خود محکم کرد. فوم ممکن است از ضخامت معمول (4 تا 7 میلی متر) یا نازک (<1 میلی متر) باشد. به طور کلی ، روکش ورق نازک دارای یک سطح چسبنده به زخم و یک لایه خارجی از یک لایه فیلم شفاف است که یک مانع ضد آب اما با MVT کمتر فراهم می کند. پانسمان های فوم غیر چسبنده با ضخامت معمول ممکن است حاشیه چسب دار یا یک لایه شفاف بیرونی داشته باشد که به جلوگیری از عبور اگزودا کمک کند. فوم ها به صورت ویفر ، رول و مختص پانسمان حفره (فوم کاویتی ) و همچنین به صورت اشکال متناسب با پاشنه ، آرنج یا ساکروم موجود است. فوم های پلیمری ممبرانس، ترکیب گلیسیرین (برای نرم شدن بافت مرده) ، نشاسته (برای ویک کردن اگزودا) و سورفاکتانت (برای شل شدن بافت نکروزه) دارند . (Yastrub ، 2004).
فوم حداقل باید 5/2 سانتی متر (1 اینچ) بر روی پوست اطراف زخم را پوشش دهد. فوم ها را به غیر از فوم حفره ای را می توان برش داد و یا متناسب با نواحی آناتومیک کانتور کرد. برای تعیین اینکه کدام طرف پانسمان به سطح زخم زده شده است ، باید از دستورالعمل های شرکت سازنده استفاده شود. تعویض پانسمان معمول برای پانسمان فوم به طور معمول سه بار در هفته است. پانسمان حفره ای فوم که به عنوان پرکننده زخم استفاده می شود ممکن است به دفعات تعویض یک بار در روز تغییر کند. از آنجا که فوم سلول باز با ضخامت معمول یکی از جاذب ترین مواد موجود است ، پانسمان فوم برای زخم های اگزوداتیو متوسط تا سنگین ، با بستر زخم گرانوله تمیز یا بدون آن مناسب است (Diehm and Lawall، 2005). دستورالعمل های بین المللی زخم فشاری توصیه می کند که از پانسمان های فوم برای استفاده در زخم های فشاری مرحله II و III سطحی استفاده شود (NPUAP ، EPUAP ، PPPIA ، 2014). پانسمان فوم غیر چسبنده با ضخامت معمولی به ویژه برای مدیریت ترشح زیر کامپرشن تراپی ها در زخم های وریدی و در هر زخمی با پوست شکننده یا آسیب دیده مفید است. پانسمان های فوم را می توان به عنوان پانسمان های ثانویه برای پانسمان های جاذب اولیه (به عنوان مثال ، آلژینات ، کلاژن یا ژل الیاف / هیدروفایبر) برای افزایش جذب ترشحات زخم استفاده کرد. از فوم بسیار نازک برای کنترل زخم سطحی با حداقل میزان ترشح و محافظت از پوست آسیب پذیر سالم استفاده کرد. اگر روی زخم خشک یا کم ترشح کننده اعمال شود ، ضخامت فوم ضخیم معمولی ممکن است به سطح زخم بچسبد و برای به حداقل رساندن آسیب و درد هنگام برداشتن ، به شست شو نیاز داشته باشد. جای تعجب نیست ، اگر از فوم به طور مناسب استفاده شود ، مطالعات نشان می دهد که بیماران درد کمتری را نسبت به استفاده از پانسمان های سنتی گاز نشان می دهند (Vermeulen et al، 2005). از پانسمان فوم حفره ای به صورت قطعه قطعه برای پر کردن عمق استفاده نمی شود .
اندازه محصول باید با دقت تعیین شود و فضای کافی در زخم حفره ای باقی بماند تا پانسمان حفره ای با جذب ترشحات زخم گسترش یابد. برای پر کردن تونل ، فوم باید یک دست باشد . در مطالعه ای مقایسه ای با پانسمانهای سنتی و نقره ای ، زمان بهبودی سریعتر در زخمهای حاد را با استفاده از پانسمان فوم پیدا کردند. پانسمان های فوم فشار را توزیع مجدد نمی کنند ، اما نشان داده شده است که در کاهش نیرو برش موثر است ( این جمله رو تو خیلی از دوره های زخم شنیدید که فوم تقسیم فشار می کند در حالی که اینگونه نیست ، نیروی برششی را کاهش می دهد .)
پانسمان های هیدروفایبر :
پانسمان های هیدروفایبر شبیه پانسمان های آلژینات است و در نتیجه ، برخی از درمانگران ممکن است به اشتباه از این پانسمان ها به عنوان آلژینات یاد کنند. پانسمان های هیدروفیبر از کربوکسی متیل سلولز سدیم تشکیل شده اند و بنابراین قابلیت جذب بسیار بالایی دارند. کربوکسی متیل سلولز با ترشحات زخم برهم کنش می کند و یک ژل ایجاد می کند. پانسمان های هیدروفایبر به دو صورت ساده و ضد میکروبی و به دو صورت ورقه ای و روبان موجود است. غیر چسبنده هستند ، به این معنی که همیشه به پانسمان ثانویه نیاز است. دفعات تعویض پانسمان بستگی به حجم ترشح و پوشش آن دارد اما معمولاً از روزانه تا هر 3 روز متغیر است.
ملاحظات بالینی :
پانسمان های هیدروفایبر به دلیل توانایی آنها در جذب مقدار زیادی اگزودا ، برای استفاده در انواع زخم ها با ترشح متوسط تا سنگین تجویز می شوند. پانسمان های هیدروفایبر در زخم های خشک و سوختگی های درجه سه منع مصرف دارند.
فیلم شفاف / پانسمان چسب شفاف
پانسمان فیلم شفاف (که به آن پانسمان چسب شفاف نیز گفته می شود) ورقه های نازک پلاستیکی با یک لایه چسب در یک طرف یا سطح هستند. فناوری دخیل در تولید پلاستیک / فیلم ، این پانسمان ها را نیمه تراوا می کند.
یعنی امکان انتقال بخار رطوبت و تبادل گاز اتمسفر را فراهم می کند در حالی که در برابر مایعات ، جامدات و باکتری ها نفوذ ناپذیر است. آنها رطوبت را در سطح زخم حفظ می کنند زیرا توانایی جذب ندارند (ویژگی که بعضاً به عنوان “اثر گلخانه ای” شناخته می شود). این ویژگی باعث از بین رفتن اتولیتیک می شود. از پانسمان های فیلم شفاف به طور گسترده ای به عنوان پانسمان اولیه و ثانویه استفاده می شود. آنها ممکن است برای محافظت از محلهای وریدی (IV) و زخمهای تازه التیام یافته ، بعنوان پانسمان اولیه برای زخمهای سطحی که خشک یا دارای ترشح بسیار کمی هستند و به عنوان پانسمان پوششی برای زخمهای با عمق ، بخصوص در مواردی که زخم خشک است پانسمان کاور نگه دارنده رطوبت لازم است.
آنها همچنین گزینه مناسبی برای پوشاندن زخم هایی هستند که در معرض آلودگی ادرار و مدفوع قرار دارند ، زیرا این پانسمان ها به طور موثری ضد آب هستند. زمان تعویض پانسمان متغیر است و به عمق زخم ، ترشح و محل آن و اینکه آیا از پانسمان برای محافظت استفاده می شود ، به عنوان پانسمان اولیه یا به عنوان پانسمان پوششی بستگی دارد. هنگامی که به عنوان پانسمان اولیه برای یک زخم سطحی با حداقل اگزودات استفاده می شود ، مدت زمان سایش 3 تا 7 روز کافی در نظر گرفته می شود.
ملاحظات بالینی
انتقال بخار رطوبت از بستر زخم به محیط خارجی محدود است و این پانسمان ها ظرفیت جذب حداقل یا بدون ظرفیت جذب اند. بنابراین ، این پانسمان ها به عنوان پانسمان اولیه برای زخم های ترشح دار نامناسب هستند. هنگامی که برای تقویت اوتیلیز بافت خشک شده استفاده می شود ، مایعات حاصل از بافت غیر زنده باعث افزایش حجم ترشحات زخم می شود که می تواند باعث ایجاد زخم در پوست اطراف زخم شود. پرستاران مراقبت از زخم باید در مورد این پدیده به مراقبین و سایر ارائه دهندگان خدمات بهداشتی آموزش دهند. ویژگی احتباس رطوبت می تواند گاهاً به تغییر مکرر پانسمان نیاز داشته باشد. به دلیل خاصیت چسبندگی نسبتاً تهاجمی این پانسمان ها ، و برداشتن پانسمان خود ممکن است یک چالش باشد. پانسمان های فیلم شفاف را نباید به عقب کشید ، زیرا این عمل منجر به آسیب پوست می شود . برداشتن این پانسمان به این گونه است که پانسمان باید به آرامی در سطح پوست کشیده شود و باعث آزاد شدن چسب شود و سپس بلند شود.
آلژینات کلسیم / آلژینات:
از پانسمان های آلژینات معمولاً به عنوان پانسمان های آلژینات کلسیم یا جلبک دریایی یاد می شود. آنها پانسمان های غیر بافته شده ای هستند که از الیاف پلی ساکارید یا xerogel تشکیل شده اند و از جلبک دریایی گرفته شده اند. این پانسمان ها به اشکال مختلف از جمله طنابی موجود است. برخی از آلژینات ها با عوامل ضد میکروبی مانند نقره آغشته می شوند. پانسمان های آلژینات مقدار متوسطی از ترشح را جذب می کنند. بعضی از آنها تبادل یونی ایجاد می کنند که در هنگام جذب اگزودا اتفاق می افتد ، در حالی که برخی دیگر اگزودا را به داخل پانسمان جذب می کنند تا پانسمان نرم و مرطوب شود و برداشتن پانسمان آسان است.دفعات تعویض پانسمان به میزان ترشح و پانسمان ثانویه استفاده شده بستگی دارد اما معمولاً از روزانه تا هر 3 روز متغیر است. این پانسمان ها برای زخم هایی با حجم متوسط تا زیاد ترشحات نشان داده می شوند.
اگر زخم به شدت پرترشح باشد ، ظرفیت جذب آلژینات باید توسط پانسمان پوششی جاذب تکمیل شود. پرستار زخم باید از توصیه های شرکت سازنده برای استفاده از پانسمان خاص پیروی کند. تشکیل یک ژل یا یک پانسمان نرم و مرطوب اجازه می دهد تا پانسمان آسان و بدون آسیب با یک شست شوی ساده برداشته شود. از آنجا که ژل یا پانسمان نرم به زخم نمی چسبد ، آسیب کمتری در بستر زخم دیده می شود و تعویض پانسمان درد محدود یا بدون درد است.
ملاحظات بالینی:
به درمانگران باید آموزش داده شود که پس از برداشتن پانسمان آلژینات ، زخم را به طور کامل شست شو دهند تا اطمینان حاصل شود که تمام باقی مانده های پانسمان را از بین می برد. همچنین به درمانگران باید آموزش داده شود تا از استفاده از طنابهای آلژینات در تونل های باریک خودداری کنند زیرا ممکن است قطعاتی از پانسمان باقی بماند. باید به درمانگران آموزش داده شود که آلژینات را “لایه لایه” نکنند زیرا این کار بیهوده است. اگر زخم عمیق و کاملاً پر ترشح باشد ، باید به کارکنان آموزش داده شود که آلژینات را به عنوان پانسمان پایه (اولیه) استفاده کنند و از گاز به عنوان پرکننده ثانویه برای جذب اضافی استفاده کنند.
پرستار زخم باید اطمینان حاصل کند که همه مراقبان می دانند که آلژینات ها برای زخم های اگزوداتیو در نظر گرفته شده اند و برای استفاده در زخم های نسبتاً خشک نامناسب هستند. به دلیل خطر خشک شدن بافت ، به طور کلی آلژینات ها بعنوان پانسمان اولیه برای زخم هایی که در تاندون ، کپسول مفصل یا استخوان اکسپوز (قابل دید) هستند انتخاب نامناسبی محسوب می شوند.
نویسنده : علی دهقانی (درمانگر زخم )